Κινούμενα Σχέδια.

Όλοι κάνουμε σχέδια, σίγουρα. Σχέδια για τον μέλλον για την καριέρα μας, για τα ταξίδια μας, για τον έρωτα. Όμως πόσα από αυτά εκπληρώνονται ή εξακολουθούν να ισχύουν ακόμα και λίγο καιρό μετά; 

Διάβασα μια φράση πρόσφατα, η οποία όντας αποθηκευμένη στα πρόχειρα e-mails μου ξεχάστηκε. "Life is what happens to you when you 're busy making other plans". Μπορεί να μην θυμόμουν επακριβώς τη φράση αλλά δεν ξέχασα τη συνεχή επιβεβαίωσή της. 

Έχοντας συνηθίσει να κοιτάμε μακριά, προσπερνάμε τον κλοιό όλων των υπέροχων ευκαιριών και εμπειριών που μας περιβάλλουν και περιμένουν ανυπόμονα να τις αγγίξουμε. Εστιάζουμε στην αχνοφαινόμενη γραμμή του ορίζοντα και προσπερνάμε επιπόλαια όλα τα πυκνά σμήνη των πουλιών, όλα τα πλοία και τις πολυκαιρισμένες χρωματιστές βαρκούλες, όλα τα ονειρεμένα νεφελώδη σχέδια του ουρανού, όλους τους χειμερινούς κολυμβητές, όλη την αγάπη που μεταφέρουν τα κύματα, προσκαλώντας μας να δροσίσουμε σ'αυτή τα πόδια μας ή ίσως τις καρδιές μας.

Μήπως είναι καιρός να απολαύσουμε ανέμελα το σήμερα; 

Μήπως είναι πια καιρός να αποδεχθούμε ότι η Γη δεν είναι επίπεδη;

Έρχονται και φεύγουν.

Και νά σου που έφτασαν σαν τσούρμο.

Ανθίσαν πάλι των κήπων τα λουλούδια 

και ήρθε η Άνοιξη, η αγαπημένη, για επίσκεψη.

Ορθώθηκε η ψυχή μου και πνίγηκε η ψευτιά,

εκείνη η ψυχρή, δαιμονισμένη,

κι έσυρε μαζί της όλα τα τυπικά γεια σας και καλό βράδυ.

Μόνο άνοιξαν τα χέρια μου και τους αγκάλιασαν σφιχτά,

τόσο που αγγίξαν οι καρδιές μάς,

να θυμηθούν πως από πάντα αγαπιούνταν, κουρνιασμένες.

Mα αρχίσαν σιγά σιγά να φεύγουν πάλι 

και σήμερα και χθες και τη Δευτέρα

κι έμεινε πίσω η γνώριμη εκείνη μελαγχολία.

Let's dream in the moonlight cause It's easy to blame the weather.

Όλα ήταν τότε σαν πρωτομαγιά, σαν άνοιξη, σαν δεκαπενταύγουστος, σαν τον ήλιο του καλοκαιριού και την πρώτη βροχή του φθινοπώρου. Σαν τα υπέροχα ροδοκόκκινα άνθη της αμυγδαλιάς και το τρυφερό χορτάρι του παραδείσου. Όπως τα παιδικά χαμόγελα ή τα πεφταστέρια όταν κοιμόμαστε στρωματσάδα. Κι έτσι περνούσε ο καιρός στολισμένος με υποσχέσεις και η ζωή μας σαν κάστρο φτιαγμένο από άμμο και όνειρα και χρωματιστά πουλάκια origami. 

Μα θέμα χρόνου ήταν μοναχά να κάνει και ο χειμώνας την επιβλητική του εμφάνιση, μαζί με το βελούδινο σκοτεινό του πέπλο, τυλίγοντάς μας παρά τη θέλησή μας, και τις μέρες εκείνες της μελαγχολίας, που μας κάνουν να θέλουμε να κρυφτούμε σε μια φωλιά από κουβέρτες και τζάκι και παπλώματα. Μέχρι να περάσει το ψύχος, μέχρι να γίνει το σκοτάδι λιακάδα και η αδυσώπητη βροχή γλυκό κύμμα. 

Είναι τότε που το μαύρο θα γίνει πάλι ουράνιο τόξο, τα χλωμά μας πρόσωπα θα καταλάβουν τα ηλιοκαμμένα μάγουλα του καλοκαιριού και οι καρδιές μας θα γεμίσουν από ελπίδα και από φως και ίσως πάλι από αγάπη. 

Τι θα μπορούσε άλλωστε να είναι πιο σημαντικό απ' την αγάπη;

Νηφάλια μέθη.

Συχνά πυκνά αφήνω πολλές μέρες να περάσουν χωρίς ιδιαίτερο νόημα, ίσως επειδή κοιμήθηκα πάνω από τη μισή μέρα, είτε επειδή ένιωθα μια κάποια ανεξήγητη κατατόνια, ίσως γιατί ο καιρός δεν με ενέπνευσε να βγω έξω και να κατακτήσω τον κόσμο.

Όμως είναι αρκετές και οι όμορφες εκείνες μέρες που νιώθω σαν να έχω γευθεί αμβροσία για πρωινό και το κρασί μου είναι νέκταρ, το νερό μου Powerade, τα ρούχα μου αέρινα και μεταξένια, τα χείλη μου συνέχεια χαμογελαστά, πλησιάζοντας επικίνδυνα του Joker, η φωνή μου στο μπάνιο τραγουδώντας είναι τότε ασύγκριτη και χρώματα βγαίνουν από παντού και αστεράκια και καρδούλες. 

Τότε είναι ο σκύλος μου ο πιο υπάκουος του κόσμου, οι φίλοι μου τα πιο υπέροχα αδέρφια και ο ήλιος τόσο καυτός όσο μόνο ο Αυγουστιάτικος μπορεί να γίνει. Ίσως εκείνες τις μέρες να έχει πανσέληνο και βλέπω δυο φεγγάρια, δυο τέλειους κύκλους, έναν στον ουρανό κι έναν στη θάλασσα, σαν δίσκο. Οι μυρωδιές στο δρόμο είναι αυτές της άνοιξης μα με μία μικρούλα δόση από αυτή του αντιηλιακού που τόσες αναμνήσεις ξεγνοιασιάς μου φέρνει.

Εκείνες τις μέρες σκέφτομαι όλα αυτά που αγαπώ στη ζωή και πόσο ευγνώμων θα όφειλα να  είμαι, για εκείνα που ως σήμερα είναι αρκετά και ήταν πάντα. 

Ευγνώμων για όλη την αγάπη, για όλα τα χρώματα, για όλες τις μελωδίες, για όλους αυτούς που με μεθούν χωρίς να έχω πιει σταγόνα.

I wish I was the Rainbow.

Ακόμα να έρθει η Άνοιξη και δεν λέει να μου περάσει η δίψα για χρώματα. Θέλω να στολιστώ με όλα, ροζ, κόκκινο, πορτοκαλί, πράσινο, κίτρινο, μπλε! 

Στο δρόμο για να καρναβαλιστώ ετεροχρονισμένα λοιπόν έχω μία ανεξήγητα υπέροχη διάθεση σήμερα και σκέφτομαι πόσο διαφορετικοί και πιο ευτυχισμένοι θα είμασταν όλοι αν το γέλιο και η χαρά ήταν η συνήθης κατάστασή μας και όχι η πλέον σπανίζουσα αποκάλυψη. 

Ο ανθισμένος και φωτισμένος από ουράνια τόξα δρόμος για την αισιοδοξία και την αγάπη ακόμα και με τις μικρές του εμφανίσεις θα έπρεπε να μας ελκύει, να μας καλεί και να μας θυμίζει ότι μάλλον κάτι δεν κάνουμε σωστά τις μέρες που τον βλέπουμε να αχνοφαίνεται πίσω από μουντά και γκρίζα σύννεφα. 

Το ουράνιο τόξο είναι ένα πολύχρωμο οπτικό και μετεωρολιγικό φαινόμενο, κατά το οποίο εμφανίζεται το φάσμα των χρωμάτων που συνθέτουν το ορατό φως στον ουρανό. Το φαινόμενο εμφανίζεται όταν οι ακτίνες του ήλιου πέφτουν πάνω σε σταγονίδια βροχής στην ατμόσφαιρα της Γης και αποτελεί ένα παράδειγμα διάθλασης, μετά από ανάκλαση. 

Συνοψίζοντας λοιπόν τα λεγόμενα της φίλης μας της Wikipedia, προτείνω ένα πρίσμα ανά χείρας απ' εδώ και μπρος!

Στις μικρές μου αναλαμπές λοιπόν καταλήγω πως ό,τι δεν μας ευχαριστεί πρέπει να το αλλάζουμε ή να μας αλλάζουμε για να γίνουν όλα φωτεινότερα. 

Και αν όλο μαύρο, μαύρο το βαρέθηκες, άρπαξε το πινέλο και κάντο φούξια αμέσως! 

Holy Mary MOTHER Of God.

Πριν απο λίγες μέρες γιόρταζαν όλες οι γυναίκες αλλά εγώ θα ήθελα να επικεντρωθώ σε μία μόνο συγκεκριμένη ιδιότητα, ίσως τη σημαντικότερη, από την πληθώρα που κατέχουν. 

Τα χαρακτηριστικά που τους δίνει η ιδιότητα αυτή είναι η ατέλειωτη υπομονή, η ανύπαρκτη απελπισία, η συνεχής δραστικότητα, η ετοιμότητα, η ανύπαρκτη ψυχραιμία για μικρά πράγματα και η αναπάντεχη ύπαρξή της άλλες φορές, η τάση τους να πνίγονται σε μία κουταλιά νερό ενώ έχουν κολυμπήσει και τα έχουν καταφέρει σε τρικυμίες και λοιπές θαλασσοταραχές, η διασκεδαστική τους αφηρημάδα, η ικανότητά τους να κάνουν οτιδήποτε τόσο καθαρό και μυρωδάτο, όπως δεν θα μπορούσαμε ποτέ εμείς ακόμα και αν χρησιμοποιούσαμε όλα τα σαπούνια και όλα τα μπαχάρια μαζί, η ευκολία με την οποία συγκινούνται και βάζουν τα κλάμματα,  η ανιδιοτελής και αστείρευτη προσφορά τους όσον αφορά τα πάντα. Τα πάντα όμως. 

Κυριότερο όμως και πιο μαγικό απ' όλα είναι η Αγάπη που ποτέ δεν φαίνεται να τελειώνει ότι και να γίνει, ότι και να κάνουμε. Είναι σαν ένας δείκτης που με το χρόνο μόνο ανεβαίνει, επειδή δεν μπορούμε ποτέ να γίνουμε λιγότερο παιδιά τους, δεν μπορούμε ποτέ να αναιρέσουμε ότι ήμασταν μέρος τους για εννιά μήνες και θα βρίσκουμε καταφύγιο σε αυτές για τα υπόλοιπα εννιακόσια χρόνια, γιατί δεν μπορεί κανείς να αναιρέσει ότι εκείνες μας έδωσαν ζωή.

Ξέρω ότι η ημέρα της Μητέρας είναι το Μάιο, αλλά πραγματικά δεν μπορούσα να περιμένω δύο μήνες.

Χαρίστε της και κανένα λουλούδι καμιά φορά, η αγάπη τους και γι' αυτά είναι ανεξήγητα μεγάλη.

Δεν ξέρω ακόμα μάτια μου.

Πρώτα απ' όλα θα ευχηθώ καλό μήνα σε όλους μου τους αγαπημένους! Ήρθε ο Μάρτης και μένει ακόμα ένα μικρό βήμα πριν να υποδεχτούμε την υπέροχη Άνοιξη, της οποίας τα χρώματα και την ελπίδα προσμένω καρτερικά. 

Οφείλω να παραδεχτώ πως έχω ένα μικρό έλλειμα σε αποθέματα ελπίδας τελευταία καθώς ορισμένες λύσεις που περιμένω να έρθουν χρόνο με το χρόνο φαίνονται να αρνούνται πεισματικά να μου χτυπήσουν την πόρτα.

Δυστυχώς δεν ανήκω σε εκείνους τους ευλογημένους ανθρώπους που γεννήθηκαν ξέροντας τον σκοπό τους σε αυτόν τον κόσμο, αδυνατώντας να με φανταστώ να εξασκώ οποιοδήποτε σχεδόν από τα διαδεδομένα επαγγέλματα. Έτσι μην έχοντας ανακαλύψει την κλίση μου ακόμα αγωνιώ καθημερινά για το πιθανό αποκαλυπτικό ερέθισμα που ίσως μου αλλάξει τη ζωή.

Κάποιες φορές εύχομαι να μπορούσα να βρω την απάντησή μου σε κάποιο τεστ προσωπικότητας στο internet ή σε ένα βιβλίο ή σε κάποιον άνθρωπο με τον οποίο θα μπορούσα να ταυτιστώ. Μα τίποτα τέτοιο δεν συνάντησα ως τώρα.

Υπάρχουν τόσα πράγματα που δεν έχω δει και δοκιμάσει. Μην μου ζητάτε να διαλέξω από τετρημένες και μετρημένες στα δάχτυλα επιλογές. Κρίμα δεν είναι;

Είναι τόσες οι εμπειρίες που περιμένουν τον καθένα να τις ζήσει κι εγώ ούτε μικρό μέρος τους δεν έχω αγγίξει ακόμα. Ίσως αυτή την Άνοιξη να ανθίσουν μερικές μαζί με τ' άλλα. 

Is it luck or is it me?

Στο τέλος κάθε μέρας έρχεται η ώρα για τον μικρό μου προσωπικό απολογισμό. Είναι μόνο όταν γίνονται περισσότερες και ευδιάκριτες οι γραμμές στη λίστα των αξιοσημείωτων γεγονότων μου που καλωσορίζω ένα αίσθημα πληρότητας, διώχνοντας τις ενοχές που μου χτυπούν την πόρτα σε αντίθετη περίπτωση.

Ίσως είναι ένα ποίημα, ή ένα άρθρο, ή μια εργασία, ή ένα ενδιαφέρον μάθημα, ή κάποια κίνηση επιβεβαίωσης ή αγάπης που εισέπραξα, ίσως είναι κάτι που είδα τυχαία στο δρόμο και μου τράβηξε την προσοχή, ίσως είναι το γελοίο ανέκδοτο που είπες και κανείς εκτός απο 'μένα δεν γέλασε, ίσως είναι ένας ιδιαίτερος συνδυασμός χρωμάτων, μία αναπάντεχα καλή ταινία, κάποιος που είχα καιρό να δω ή να ακούσω και είχα ξεχάσει πόσο χαρούμενη με έκανε, ίσως ήταν ο ένας ή ο άλλος ή εσύ.

Πόσο πιθανό είναι όμως να συμβούν όλα τα παραπάνω; Να γυρίσω στη σελίδα του αγαπημένου μου ποιήματος, να ανοίξω ένα βιβλίο που δεν με κάνει να θέλω να πεθάνω πριν να φτάσω καν στο πρωτο κεφάλαιο, να παρευρεθώ στην ενδιαφέρουσα διάλεξη, να προσγειωθεί το άσπρο δίπλα στο κίτρινο, να δω στο δρόμο τον σωσία σου, να με πάρεις τηλέφωνο; 

Όντας ο πλέον ακατάλληλος άνθρωπος να μιλήσω για πιθανότητες θα αποδόσω την αιτία τους στην τύχη. Αχ αυτή η τύχη! ή η ατυχία, σε πληθώρα περιπτώσεων, που με έχει ανυψώσει ευχάριστα κάποιες φορές (λίγες μόνο μπορώ να φέρω στο νου μου, ίσως γιατί είμαι αγνώμων. Αχαριστία τ' όνομά σου είναι γυναίκα όπως είπαν και οι Κολυμβητές) και βασανίσει χωρίς τη συγκατάθεση μου πληθώρα φορών που μου έστησε παγίδα.

Να πρέπει άραγε να πάρω τη ζωή στα χέρια μου, ή να αρχίσω να ψάχνω για το κοκκαλάκι της νυχτερίδας;

Η Ψυχή είναι ανθρώπινη.

Μόλις είδα την ταινία ¨Ψυχή βαθειά¨ του Παντελή Βούλγαρη που πραγματεύεται τον Εμφύλιο Πόλεμο στην Ελλάδα, εξετάζοντας τόσο τις απώλειες και τις συνέπειες που επέφερε στο ανθρώπινο δυναμικό όσο στις διαπροσωπικές σχέσεις και τους διχασμούς των ατόμων που στιγμάτισε. 

Δεν είναι νέο βέβαια, απλά για 'μένα έδρασε σαν μια υπενθύμιση της ματαιότητας καθώς και της ματαιοδοξίας που διέπουν τις ανθρώπινες πράξεις. Στη διάρκεια της προβολής σκέφτηκα ότι όλοι οι πόλεμοι θα έπρεπε να λέγονται Εμφύλιοι, γιατί όλοι μας ανήκουμε σε μία φυλή, την Ανθρώπινη. 

Είμαι τόσο άνθρωπος όσο κι εσύ, ακόμα και αν δεν μιλάμε την ίδια γλώσσα, ακόμα και αν ζουμε σε άλλη ήπειρο, ακόμα και αν δεν έχουμε το ίδιο χρώμα δέρματος, ακόμα και αν δεν πιστεύουμε στον ίδιο Θεό, ακόμα και αν δεν σε γνωρίσω ποτέ. Είμαστε ίσοι. Είμαστε ίσοι και δεν θέλω να σε εκμεταλλευτώ, δεν θέλω να σε βλάψω, δεν θέλω να σου πάρω ότι είναι δικό σου, δεν θέλω να φοβόμαστε ο ένας τον άλλο, δεν θέλω να σε σκοτώσω.

Καθημερινά καλλιεργούμε όλο και περισσότερο τον ατομικισμό και επιδιδόμαστε αυξανόμενα στον αρνητισμό που μας περιβάλλει. Αναρρωτιέμαι πως θα ένιωθα αν στο μέλλον έκανα έναν απολογισμό της ζωής μου και έβρισκα έναν όγκο χτισμένο από δύσβατα σκαλιά που οδηγούν... μαλλον πουθενά. Εσύ πως θα ένιωθες; Αν όμως αντ' αυτού αντίκριζα το σπίτι του Hansel και της Gretel φτιαγμένο από αγάπη και όχι από ζαχαρωτά, ή ίσως και από ζαχαρωτά, τότε θα ήμουν ευγνώμων.

Ίσως τα πράγματα να ήταν τελείως διαφορετικά αν προσπαθούσαμε να γίνουμε όχι πιο πλούσιοι, αλλά πιο άνθρωποι.

P.S. http://www.youtube.com/watch?v=WIVh8Mu1a4Q

Σε αυτούς που αγαπώ.

I want this piece to be a tribute to all the people in my life who inspire me,

who have led me through my path in life,

who have opened their hearts to me and let me have a piece of themselves,

who have shared their deepest thoughts with me,

who make me laugh,

who make me think,

who I miss every single day,

who know me well enough,

who make me a better person,

who have asked for my help,

who have coped with my cynicism,

who always have their arms wide open for me,

who have been kind to me,

who expect more from me,

who have broadened my mind,

who have motivated me,

who have comforted me,

to those I have ever let down,

to those I ever fell for,

to those who have loved me,

to those I'll always be there for,

to the ones I consider to be my family, blood related or not, cause that's what we all are, a mixed pattern of them,

the people we love.

If things were perfect.

I'm not sure I believe in After Life but there's one thing I pray for every day, Heaven.

As I picture it, it must be something like a valley taken over by both Spring and Happiness. Green grass, sunshine, scents of blossoming flowers all year long, little girls in white lacy dresses laughing and playing, pet unicorns, no electric sounds just sweet piano melodies, fairies, daisies, vintage vehicles, calligraphic hand writing, colorful paper boats floating in ponds, fancy roof tops, shiny people.

Our life there should be like a fairy tale or a love story, cause we should all love and be loved. We should be also flying up into the clouds every now an then. Our hair should look smashing at all times and our nail polish or our love should never fade. We should feel like filmstars of our own movie every Friday night and we should wake up every morning with a smile on our face.

I'm not implying that everything should be easy, I just want to have faith in happy endings.

It's such a pity though everyone thinks Heaven's only found in some other life.

All this rush is giving me a rash.

You are always too busy, got a bunch of errands to run but there are simply not enough hours in the day. You have to run like Lola or sprint like a cheetah. You either work or study or even both, have lunch in 7 minutes, grab a quick espresso shot on your way home. You even quit rolling cigarettes cause it was taking you too long. You are mad at your dog cause he can't understand why he only gets to see you for a brief 5 minute walk, or should I better say run? It also took you too long to find true love so you quit the search, too. You buy a newspaper out of habit but you only have time to read the headlines. You 've cut down on the people you exchange words with. Words which sometimes cannot be heard due to the Doppler effect of your muttering and sprinting at the same time. You were too busy to call your brother and wish him happy birthday. You bought a book a year ago and still are on page six. You are aging and that's not only because you don't have enough time to apply face moisturizer. You are rushing to get lonely. You are rushing to get older. 

I don't want my life to resemble a marathon run. Before I grow old I want to learn how to speak 5 languages, meet my neighbors, teach my dog a couple more tricks, take pictures of smiling people I see in the street, fall in love, travel round the world or just go on a trip to the countryside, take my children to the Louvre with a box of colored pencils to draw a Michelangelo of their own, have a long bath, not a quick shower, try opening a bakery, perform in front of an audience, take piano lessons again, inspire people. I do want to create memories cause I'd hate to look back and see nothing but a fast pacing treadmill. 

So please just take a minute in front of the mirror and check yourself for any signs of potential rashes. 

What do you want to be when you go to sleep?

I regret skipping my professional orientation class. Or maybe there was never taught such a subject in my school, I can't really remember.

I can only be sure of some occasional thoughts springing to my mind. Thoughts about occupations that were never an option.

Once I wanted to be a poet. After that I wanted to be a sculptor, a traveller, a lover, or even a mother. I wanted to be a dancer even though I can hardly dance. I even wanted to be French at some point.

There's one thing I accidentally managed to succeed in. I wanted to be a dreamer and so I became one. I found out I could dream on and be all those things. I could be Billy Elliot, Monet, God, Verlaine, Rodin, Poe or Bukowski. I could even be a french girl with freckles working in a bakery. I also dreamt about helping people and not being suspiciously looked at. I dreamt about being surrounded by smiling people. While dreaming I often pretend there's no hate, or ego, or poverty, or pessimism. I pretend the air consists of Oxygen and Love.

No wonder why I'm finding it harder and harder to wake up.

Dear Blog,

As I said earlier I have no idea with what I'm supposed to fill you in so that you 'll look interesting or eye-catching. Maybe because my mind is occupied from zero to countless things - I am always finding it difficult to tell the difference between the two.

The first thought that sprang to my mind is talking about what I love in life.

There are many things I often come across that make my day such as children eating colorful scoops of ice cream, (old couples) holding hands,  my dog's wagging tail first thing in the morning, a cat purring, some father carrying his child up on his shoulders, girls in shopping frenzy, listening to people talk in french (even though I don't understand a word), retro clothing, black and white pictures of lights, peoples noses, green tea, sales, lace, mom's pearls, movies, poems, my diary, dreaming, clouds that form interesting shapes, kisses on the eyelids, my shade looking terribly tall, Rodin's Kiss, surprises, bows, navy blue, stripes, polka dots, a trip in the countryside, listening to music while driving, making things with my hands, my duvet, kissing while smiling, hugs, scents, huge bubble gums, the british accent, PSs, Christmas, my friends coming home for the holidays, baking, and of course my favorite season of the year, Autumn. Especially November. There's nothing I don't love about it. The brown leaves, the sun after a short rain, the wet soil's smell, the chill after a hot and long summer, but my greatest love that brings hope into my heart every single time is an autumn's rainbow. The rainy day's gloom gives its place to this marvelous signature of color and beauty driving away my occasional pessimistic thoughts.

It's then when I know that we will live happily ever after.

That was all I could think of for starters,
M.

P.S.Please don't be too hard on me.

I have no idea what bloggers are supposed to do.