Για Αυτούς Που Τους Λέμε Σπίτι

Ήταν η πρώτη μέρα της πρακτικής μου. Μπήκα σε ένα γραφείο, που είχε την αίσθηση ενός τόπου που στεγάζει την ανιδιοτέλεια και προσπάθεια ανθρώπων, που είναι δοσμένοι σε έναν σκοπό. Ούτε πολλά πράγματα, ούτε πολλοί άνθρωποι, αλλά γεμάτο πρόθεση και υπερπροσπάθεια. 

Πάνε σχεδόν τέσσερα χρόνια από τότε. Εκείνη την ημέρα, έχοντας πάει για δουλειά, δεν περίμενα ότι θα συμβεί αυτό που ακολούθησε. Εκείνη τη μέρα, ήταν η πρώτη φορά που γνώρισα έναν άνθρωπο που είμαστε φτιαγμένοι από την ίδια στόφα. 

Ξέρεις πως είναι αυτό το συναίσθημα; Εγώ δεν ήξερα τότε και ούτε που το κατάλαβα αρχικά. Πρόσεξα μια ευγενική φιγούρα, καθόταν εκεί στο γραφειάκι της, χαρούμενη και χαμογελαστή. Μου έκανε εντύπωση που ήταν γεμάτη χρώματα, γιατί είχα συνηθίσει τους ανθρώπους μαυροφορεμένους. Κάθε μέρα ερχόταν στο γραφείο και έλεγε: “Το χρώμα της ημέρας είναι: το μωβ, το κίτρινο, το τιρκουάζ…” Συχνά πυκνά μου διάβαζε διάφορες σοφίες και αποσπάσματα από βιβλία για ένα λεπτό και μετά επέστρεφε στη δουλειά.

Δεν είχα συνηθίσει να μιλάει κάποιος για αφαιρετικές έννοιες και απροσδιόριστες ιδέες μέχρι τότε. Είχα συνηθίσει να ακούω για δεδομένα και αριθμούς κι ένιωθα ότι κάτι μου έλειπε, αλλά δεν ήξερα τι, γιατί δεν το είχα ποτέ γνωρίσει. Μία φορά ήμασταν σε μία εκδήλωση για την ενημέρωση του κοινού και δεν είχα ακούσει ποτέ άνθρωπο να μιλάει σε παιδάκια με πιο γλυκό τρόπο. Ήταν κάτι πέρα από τις λέξεις. Ήταν απλά αγάπη και φως.

Πέρασαν τα χρόνια και περάσαμε ώρες ολόκληρες σε μπαλκόνια, συζητώντας γι' αυτά που σε εμένα κι εκείνη έμοιαζαν να είναι αλήθεια. Πέρασε ο καιρός και μια μέρα την πήγα στο αεροδρόμιο για να ξεκινήσει τη νέα της ζωή σε έναν άλλο τόπο. Κρατούσε ένα κάδράκι που έλεγε: “Live your dream, don’t dream your life” και είχε ένα χαμόγελο που έχει κανείς μόνο όταν γελάνε όλα του τα κύτταρα στο σώμα. Κι έτσι πήγε να κάνει τη ζωή της. Αργότερα, έτυχε να πάω κι εγώ προς τα εκεί και βρεθήκαμε πάλι. Πήγα στο σπίτι της και μου είπε ότι είναι σαν να έχει έρθει η αδερφή της. Το καλύτερο δεν ήταν ότι απλά το είπε, αλλά ότι το ένιωσα. Και ήρθε κι εκείνη στο σπίτι μου και μου έφερε γαλήνη, που πάντα μου λείπει, και καμιά φορά δεν χρειαζόταν να μιλάμε καν, αλλά ξέραμε. 

Τώρα η ζωή είναι αλλιώς γιατί ξέρω ότι κάποιος σκέφτεται όπως κι εγώ και δεν με κρίνει και δεν με βρίσκει “περίεργη”. Και όποτε ξεχνάω πως δεν είμαι μόνη, μου το θυμίζει και όλα γίνονται καλύτερα. Και μιλάμε ακόμα και πίνουμε διαδικτυακούς ή αστρικούς καφέδες και τα λέμε εδώ κάτω ή εκεί πάνω. 

Για την Ενόραση

Έτος 2016 και είμαστε πιο μοντέρνοι από ποτέ. Στην ακμή της τεχνολογίας, της επιστήμης, της υπερπληροφόρησης, των υπερτροφικών εγώ και θέλω. Στην εποχή της πληθώρας, που όλα μοιάζουν δυνατά, νομίζουμε ότι φτάσαμε στην κορυφή. Στην εποχή που οι ανάγκες έχουν διογκωθεί τόσο όσο τα κινητά που δεν χωράνε πια στην τσέπη μας.

Σταμάτα.

Κάνε μιά παύση και κλείσε τα μάτια σε όλα σου τα θέλω. Άδειασε τον εαυτό σου από όλους και όλα εκείνα που σε ορίζουν. Ας μην θελήσεις για μία μέρα κάτι παραπάνω, ας μην πασχίσεις για να αναγνωρίσουν κάποιοι άλλοι την αξία σου. Κλείσε τα φώτα, τη μουσική, την τηλεόραση και μέσα σε αυτή τη γαλήνια στιγμή ρίξε μια ματιά, αν μπορέσεις, στον ξεγυμνωμένο σου εαυτό.

Τι θέλεις; Να ξανανοίξεις τα μάτια. Νιώθεις να σε χτυπάει ένας τυφώνας σκέψεων, στις οποίες έχεις δώσει τη δύναμη να είναι η ταυτότητά σου. Τα μέσα σου καίνε από τη στέρηση της καταναγκαστικής πραγματικότητας στην οποία θέλεις να επιστρέψεις με μανία.

Γιατί όμως; Είναι δύσκολο να μένεις μόνος, γιατί τώρα πρέπει να κάνεις παρέα τον ίδιο σου τον εαυτό. Οταν δεν ταυτίζεσαι με τα θέλω, τις ανάγκες ή τον περίγυρό σου νιώθεις άδειος- είσαι άδειος. Άδειος από όλα αυτά στα οποία έχεις προσκολληθεί και σε απομακρύνουν από το κέντρο σου. Μετά θα αναρωτηθείς, βέβαια, "Ποιος είμαι και τι θα δω με τα μάτια κλειστά;"

Αυτή τη στιγμή ακινησίας είσαι κανείς και τα πάντα μαζί και βλέπεις τίποτα μα και όλα. Σε αυτή την απομόνωση αναγκάζεσαι να συνειδητοποιήσεις τη φυσική σου υπόσταση. Νιώθεις τα όρια του σωματός σου, το στήθος σου που διαστέλλεται με κάθε εισπνοή και τον αέρα που τρέφει το σώμα σου, τους πόρους στο δέρμα σου που αντιδρούν στη δροσιά που μπαίνει από το παράθυρο. Παράλληλα νιώθεις την ενέργειά σου να εκτείνεται πέρα από αυτό. Νιωθεις την αύρα σου να πάλλεται και να παιχνιδίζει με τα στοιχεία της φύσης. Νιώθεις να είσαι άνεμος και γη και ποτάμι.

Σε αυτή τη στιγμή έχεις υπερβεί τα όρια της αντίληψης των πέντε αισθήσεων. Είσαι επιτέλους παρών. Σε αυτή τη στιγμή, που βλέπεις χωρίς να κοιτάς, είσαι τα πάντα και τίποτα- έχεις πια όλες τις απαντήσεις. Κι ας μην βγάζουν νόημα όταν θα ανοίξεις τα μάτια. Ξέρεις ότι για μία στιγμή το κέντρο βάρους σου ήταν μέσα σου. Ήσουν τότε απέραντος και πλήρης, έστω για εκείνη τη στιγμή, που ένα όνειρο σε ξύπνησε.

On Acceptance

“you son of a bitch, she said, I am 
trying to build a meaningful 
relationship. 

you can't build it with a hammer, 
he said.” 

Charles Bukowski, Play the Piano Drunk Like a Percussion Instrument Until the Fingers Begin to Bleed a Bit

How About We Started Living

You go to work or you study,

you gather degrees or money

-what about happiness? 

You cope with a full time work load, seven days a week,

you keep on living when you can’t even breathe

 -why doesn’t that Saturday ever come?

You were supposed to enjoy yourself on this imaginary weekend.

Life goes on and you do what other people do,

because you think this is what people should be doing.

You close your eyes and you dream about a week in the Canary islands,

and you should know that this is what we all dream of when we close our eyes,

because most of us are building a life from which we want to escape. 

Day after day, you are knitting a web around your neck.

Life goes on, but you are missing it.

So, I am asking you now:

Do you think that is okay?

You Are Infinite.

Life is full of ups and downs. 

You find yourself laughing, when you were crying just a minute ago. 

Clouds of negative thoughts gather occasionally around your brain,

and then a soft breeze comes to gently carry them away. 

One moment you feel sorry for yourself for being the victim of circumstances, 

and suddenly you are feeling strong and bright and invincible. 

There are times when you judge, you blame, you swear,

and there are others when you are compassionate, forgiving, angelic.

It is then when you are connected to your true essence,

to your Higher Self, to God, to the Cosmos. 

It is then when the past and the future are one.

It is then when you just are.

You seek no meaning of life, no purpose, no cause,

because you know that all you have to do is to just be

-simply, effortlessly, infinitely be.

Let it go

You are one with the Cosmos, you are all there is, you are made of love and infinity, you are the universe itself. You are inhabiting every molecule of space at any given moment, you are always present and your essence is one with the Divine.

So let it go.

Let go of the fear. 

There is nothing to be afraid of. You are God, you are a star shining in the galaxy and beyond. Nothing can hurt you. You are love and love is not hurt, it is just there like the sun who is always bright, regardless of whether we see it or not- the sun does not know about the day or the night time.

Let go of all limiting beliefs. 

Let go of who you think you are. Just be, because you already are. You are free, you are enlightened, you are a zen master, you are earth, you are fire, you are a waterfall. Allow your mind to see more than it already knows. 

Let go of your pain body.

Let go of resentment, of bitterness, of resistance. Let go of the past and the future. Let go of the need for control. Let the life energy flow smoothly though you. Let your body and soul be cleansed from the poisonous thoughts and emotions. Bathe yourself in the beams of the galactic sun and trust your higher self to guide you to your life's purpose.

Never will you be cold or alone, because the web of universal light and love is always there to heal, to surround, to support you.