Η Ψυχή είναι ανθρώπινη.

Μόλις είδα την ταινία ¨Ψυχή βαθειά¨ του Παντελή Βούλγαρη που πραγματεύεται τον Εμφύλιο Πόλεμο στην Ελλάδα, εξετάζοντας τόσο τις απώλειες και τις συνέπειες που επέφερε στο ανθρώπινο δυναμικό όσο στις διαπροσωπικές σχέσεις και τους διχασμούς των ατόμων που στιγμάτισε. 

Δεν είναι νέο βέβαια, απλά για 'μένα έδρασε σαν μια υπενθύμιση της ματαιότητας καθώς και της ματαιοδοξίας που διέπουν τις ανθρώπινες πράξεις. Στη διάρκεια της προβολής σκέφτηκα ότι όλοι οι πόλεμοι θα έπρεπε να λέγονται Εμφύλιοι, γιατί όλοι μας ανήκουμε σε μία φυλή, την Ανθρώπινη. 

Είμαι τόσο άνθρωπος όσο κι εσύ, ακόμα και αν δεν μιλάμε την ίδια γλώσσα, ακόμα και αν ζουμε σε άλλη ήπειρο, ακόμα και αν δεν έχουμε το ίδιο χρώμα δέρματος, ακόμα και αν δεν πιστεύουμε στον ίδιο Θεό, ακόμα και αν δεν σε γνωρίσω ποτέ. Είμαστε ίσοι. Είμαστε ίσοι και δεν θέλω να σε εκμεταλλευτώ, δεν θέλω να σε βλάψω, δεν θέλω να σου πάρω ότι είναι δικό σου, δεν θέλω να φοβόμαστε ο ένας τον άλλο, δεν θέλω να σε σκοτώσω.

Καθημερινά καλλιεργούμε όλο και περισσότερο τον ατομικισμό και επιδιδόμαστε αυξανόμενα στον αρνητισμό που μας περιβάλλει. Αναρρωτιέμαι πως θα ένιωθα αν στο μέλλον έκανα έναν απολογισμό της ζωής μου και έβρισκα έναν όγκο χτισμένο από δύσβατα σκαλιά που οδηγούν... μαλλον πουθενά. Εσύ πως θα ένιωθες; Αν όμως αντ' αυτού αντίκριζα το σπίτι του Hansel και της Gretel φτιαγμένο από αγάπη και όχι από ζαχαρωτά, ή ίσως και από ζαχαρωτά, τότε θα ήμουν ευγνώμων.

Ίσως τα πράγματα να ήταν τελείως διαφορετικά αν προσπαθούσαμε να γίνουμε όχι πιο πλούσιοι, αλλά πιο άνθρωποι.

P.S. http://www.youtube.com/watch?v=WIVh8Mu1a4Q