Στο τέλος κάθε μέρας έρχεται η ώρα για τον μικρό μου προσωπικό απολογισμό. Είναι μόνο όταν γίνονται περισσότερες και ευδιάκριτες οι γραμμές στη λίστα των αξιοσημείωτων γεγονότων μου που καλωσορίζω ένα αίσθημα πληρότητας, διώχνοντας τις ενοχές που μου χτυπούν την πόρτα σε αντίθετη περίπτωση.
Ίσως είναι ένα ποίημα, ή ένα άρθρο, ή μια εργασία, ή ένα ενδιαφέρον μάθημα, ή κάποια κίνηση επιβεβαίωσης ή αγάπης που εισέπραξα, ίσως είναι κάτι που είδα τυχαία στο δρόμο και μου τράβηξε την προσοχή, ίσως είναι το γελοίο ανέκδοτο που είπες και κανείς εκτός απο 'μένα δεν γέλασε, ίσως είναι ένας ιδιαίτερος συνδυασμός χρωμάτων, μία αναπάντεχα καλή ταινία, κάποιος που είχα καιρό να δω ή να ακούσω και είχα ξεχάσει πόσο χαρούμενη με έκανε, ίσως ήταν ο ένας ή ο άλλος ή εσύ.
Πόσο πιθανό είναι όμως να συμβούν όλα τα παραπάνω; Να γυρίσω στη σελίδα του αγαπημένου μου ποιήματος, να ανοίξω ένα βιβλίο που δεν με κάνει να θέλω να πεθάνω πριν να φτάσω καν στο πρωτο κεφάλαιο, να παρευρεθώ στην ενδιαφέρουσα διάλεξη, να προσγειωθεί το άσπρο δίπλα στο κίτρινο, να δω στο δρόμο τον σωσία σου, να με πάρεις τηλέφωνο;
Όντας ο πλέον ακατάλληλος άνθρωπος να μιλήσω για πιθανότητες θα αποδόσω την αιτία τους στην τύχη. Αχ αυτή η τύχη! ή η ατυχία, σε πληθώρα περιπτώσεων, που με έχει ανυψώσει ευχάριστα κάποιες φορές (λίγες μόνο μπορώ να φέρω στο νου μου, ίσως γιατί είμαι αγνώμων. Αχαριστία τ' όνομά σου είναι γυναίκα όπως είπαν και οι Κολυμβητές) και βασανίσει χωρίς τη συγκατάθεση μου πληθώρα φορών που μου έστησε παγίδα.
Να πρέπει άραγε να πάρω τη ζωή στα χέρια μου, ή να αρχίσω να ψάχνω για το κοκκαλάκι της νυχτερίδας;
