Νηφάλια μέθη.

Συχνά πυκνά αφήνω πολλές μέρες να περάσουν χωρίς ιδιαίτερο νόημα, ίσως επειδή κοιμήθηκα πάνω από τη μισή μέρα, είτε επειδή ένιωθα μια κάποια ανεξήγητη κατατόνια, ίσως γιατί ο καιρός δεν με ενέπνευσε να βγω έξω και να κατακτήσω τον κόσμο.

Όμως είναι αρκετές και οι όμορφες εκείνες μέρες που νιώθω σαν να έχω γευθεί αμβροσία για πρωινό και το κρασί μου είναι νέκταρ, το νερό μου Powerade, τα ρούχα μου αέρινα και μεταξένια, τα χείλη μου συνέχεια χαμογελαστά, πλησιάζοντας επικίνδυνα του Joker, η φωνή μου στο μπάνιο τραγουδώντας είναι τότε ασύγκριτη και χρώματα βγαίνουν από παντού και αστεράκια και καρδούλες. 

Τότε είναι ο σκύλος μου ο πιο υπάκουος του κόσμου, οι φίλοι μου τα πιο υπέροχα αδέρφια και ο ήλιος τόσο καυτός όσο μόνο ο Αυγουστιάτικος μπορεί να γίνει. Ίσως εκείνες τις μέρες να έχει πανσέληνο και βλέπω δυο φεγγάρια, δυο τέλειους κύκλους, έναν στον ουρανό κι έναν στη θάλασσα, σαν δίσκο. Οι μυρωδιές στο δρόμο είναι αυτές της άνοιξης μα με μία μικρούλα δόση από αυτή του αντιηλιακού που τόσες αναμνήσεις ξεγνοιασιάς μου φέρνει.

Εκείνες τις μέρες σκέφτομαι όλα αυτά που αγαπώ στη ζωή και πόσο ευγνώμων θα όφειλα να  είμαι, για εκείνα που ως σήμερα είναι αρκετά και ήταν πάντα. 

Ευγνώμων για όλη την αγάπη, για όλα τα χρώματα, για όλες τις μελωδίες, για όλους αυτούς που με μεθούν χωρίς να έχω πιει σταγόνα.