I Walk the Line

I was out for my daily walk earlier. I walked happily, while admiring how pretty Leiden can look in its autumn dress. Orange, yellow, brown and green colours are all around the Plantsoen at this time of the year, making it probably the most beautiful park in the city. All those soft earthly tones filled me with a sense of calmness and made me feel so at peace. I paused for a while to take a few breaths. I thought "I inhale light, I exhale darkness; I inhale light, I exhale darkness", and I smiled at the trees around me.

This is something I do during my walking meditations almost every day, otherwise I forget to breathe. I might be thinking of light, of joy, of love, of forgiveness, whatever feels right in the moment. Deep mindful breaths, allowing fresh air to fill the belly. And then with the exhale I let go. I let go of the worries, of the bitterness, of the darkness nesting in my heart, in my joints, in my deepest corners. I free myself from everything that's holding me back. Inch by inch, step by step. With every step I take, I dig a bit deeper, I heal a bit further. And if I fall I will get up and I will keep walking, and I will keep healing. Because, ultimately, there's no other way. 

All is Well

The other day, as I was going to sleep, a thought occurred to me. As I tucked myself in bed, nesting between my covers I thought "This is it". I saw the space between me and my room's walls expanding, I pictured the wind blowing outside in the alleys of my neighbourhood. I thought of the space defined by the borders of the country I live in- sweet little Holland -and I thought of Greece and its islands proudly standing in the cobalt blue sea, while being kissed by the sunlight.

Then I thought of the atlas of Earth as I wondered where I stand in all of this. Needless to say, I felt so small as I began to zoom back in. My little ego was shocked to begin with. "You are no one, Meli, and if you cease to exist the Earth will not bother". The seasons will not stop changing, the wind will not stop blowing, the sun will keep rising and setting. In this moment of degradation of the ego, I thought "How wonderful!" All of a sudden I was overwhelmed with a feeling of lightness, as these thoughts stripped me off the heavy responsibility of my mere existence.

I realised that even though I am no one, I am still alive and breathing. How much of a miracle is this? To be supported by the air, by the land, by the sea, just like that. It's the perks that come with existence. I can use those breaths and those heartbeats to become who I want to be, to do what I love doing, to live a happy life with respect for the vast womb that keeps me alive.

I went to sleep feeling so blessed and so grateful that night, with a deep knowing that everything has been taken care of. 

Love yourself as the neighbour

It's been a long time since my last post. Quite a lot of things have happened since then, but as usual I can't find the point of reciting the facts of my everyday life. Or even if I sometimes find it, I can't seem to be able to do it. They just never make it from my head to the tips of my fingers. So all I am left with is my ideas.

These last months have been quite challenging, both from a physical and a mental point of view -as if one can have the one without the other. My take-home message from this period of time is:

Thou shall love thyself

That's a hard one. I feel this is the message our souls and bodies are constantly singing and I really don't know how it is possible that we can be so deaf. We may get sick, exhausted or burnt out and all we are looking for is an easy fix. A pill, a drug, a prescription. And in the end we blame ourselves for failing us. "But I don't have the time! I need the pills, the drugs, the prescriptions, because they keep the routine of my lived-in-autopilot-life intact in the short term." I have to admit, that is a pretty unbeatable argument.

What do you think would happen if you asked yourself "What do I need right now?" The answer might be a walk in the sun, five minutes in silence, you name it. The whole world changes when we start tending to our own needs. Just take care of yourself the way you would take care of a loved one and, trust me, everything will start falling in place. 

Remember to take a breath.

After your alarm rings, first thing in the morning,

take a few breaths and start living.

Before you have your breakfast,

before you run off to work.

And at work, take another breath

during the coffee break

-breath always goes well with coffee. 

Για Αυτούς Που Τους Λέμε Σπίτι

Ήταν η πρώτη μέρα της πρακτικής μου. Μπήκα σε ένα γραφείο, που είχε την αίσθηση ενός τόπου που στεγάζει την ανιδιοτέλεια και προσπάθεια ανθρώπων, που είναι δοσμένοι σε έναν σκοπό. Ούτε πολλά πράγματα, ούτε πολλοί άνθρωποι, αλλά γεμάτο πρόθεση και υπερπροσπάθεια. 

Πάνε σχεδόν τέσσερα χρόνια από τότε. Εκείνη την ημέρα, έχοντας πάει για δουλειά, δεν περίμενα ότι θα συμβεί αυτό που ακολούθησε. Εκείνη τη μέρα, ήταν η πρώτη φορά που γνώρισα έναν άνθρωπο που είμαστε φτιαγμένοι από την ίδια στόφα. 

Ξέρεις πως είναι αυτό το συναίσθημα; Εγώ δεν ήξερα τότε και ούτε που το κατάλαβα αρχικά. Πρόσεξα μια ευγενική φιγούρα, καθόταν εκεί στο γραφειάκι της, χαρούμενη και χαμογελαστή. Μου έκανε εντύπωση που ήταν γεμάτη χρώματα, γιατί είχα συνηθίσει τους ανθρώπους μαυροφορεμένους. Κάθε μέρα ερχόταν στο γραφείο και έλεγε: “Το χρώμα της ημέρας είναι: το μωβ, το κίτρινο, το τιρκουάζ…” Συχνά πυκνά μου διάβαζε διάφορες σοφίες και αποσπάσματα από βιβλία για ένα λεπτό και μετά επέστρεφε στη δουλειά.

Δεν είχα συνηθίσει να μιλάει κάποιος για αφαιρετικές έννοιες και απροσδιόριστες ιδέες μέχρι τότε. Είχα συνηθίσει να ακούω για δεδομένα και αριθμούς κι ένιωθα ότι κάτι μου έλειπε, αλλά δεν ήξερα τι, γιατί δεν το είχα ποτέ γνωρίσει. Μία φορά ήμασταν σε μία εκδήλωση για την ενημέρωση του κοινού και δεν είχα ακούσει ποτέ άνθρωπο να μιλάει σε παιδάκια με πιο γλυκό τρόπο. Ήταν κάτι πέρα από τις λέξεις. Ήταν απλά αγάπη και φως.

Πέρασαν τα χρόνια και περάσαμε ώρες ολόκληρες σε μπαλκόνια, συζητώντας γι' αυτά που σε εμένα κι εκείνη έμοιαζαν να είναι αλήθεια. Πέρασε ο καιρός και μια μέρα την πήγα στο αεροδρόμιο για να ξεκινήσει τη νέα της ζωή σε έναν άλλο τόπο. Κρατούσε ένα κάδράκι που έλεγε: “Live your dream, don’t dream your life” και είχε ένα χαμόγελο που έχει κανείς μόνο όταν γελάνε όλα του τα κύτταρα στο σώμα. Κι έτσι πήγε να κάνει τη ζωή της. Αργότερα, έτυχε να πάω κι εγώ προς τα εκεί και βρεθήκαμε πάλι. Πήγα στο σπίτι της και μου είπε ότι είναι σαν να έχει έρθει η αδερφή της. Το καλύτερο δεν ήταν ότι απλά το είπε, αλλά ότι το ένιωσα. Και ήρθε κι εκείνη στο σπίτι μου και μου έφερε γαλήνη, που πάντα μου λείπει, και καμιά φορά δεν χρειαζόταν να μιλάμε καν, αλλά ξέραμε. 

Τώρα η ζωή είναι αλλιώς γιατί ξέρω ότι κάποιος σκέφτεται όπως κι εγώ και δεν με κρίνει και δεν με βρίσκει “περίεργη”. Και όποτε ξεχνάω πως δεν είμαι μόνη, μου το θυμίζει και όλα γίνονται καλύτερα. Και μιλάμε ακόμα και πίνουμε διαδικτυακούς ή αστρικούς καφέδες και τα λέμε εδώ κάτω ή εκεί πάνω. 

Για την Ενόραση

Έτος 2016 και είμαστε πιο μοντέρνοι από ποτέ. Στην ακμή της τεχνολογίας, της επιστήμης, της υπερπληροφόρησης, των υπερτροφικών εγώ και θέλω. Στην εποχή της πληθώρας, που όλα μοιάζουν δυνατά, νομίζουμε ότι φτάσαμε στην κορυφή. Στην εποχή που οι ανάγκες έχουν διογκωθεί τόσο όσο τα κινητά που δεν χωράνε πια στην τσέπη μας.

Σταμάτα.

Κάνε μιά παύση και κλείσε τα μάτια σε όλα σου τα θέλω. Άδειασε τον εαυτό σου από όλους και όλα εκείνα που σε ορίζουν. Ας μην θελήσεις για μία μέρα κάτι παραπάνω, ας μην πασχίσεις για να αναγνωρίσουν κάποιοι άλλοι την αξία σου. Κλείσε τα φώτα, τη μουσική, την τηλεόραση και μέσα σε αυτή τη γαλήνια στιγμή ρίξε μια ματιά, αν μπορέσεις, στον ξεγυμνωμένο σου εαυτό.

Τι θέλεις; Να ξανανοίξεις τα μάτια. Νιώθεις να σε χτυπάει ένας τυφώνας σκέψεων, στις οποίες έχεις δώσει τη δύναμη να είναι η ταυτότητά σου. Τα μέσα σου καίνε από τη στέρηση της καταναγκαστικής πραγματικότητας στην οποία θέλεις να επιστρέψεις με μανία.

Γιατί όμως; Είναι δύσκολο να μένεις μόνος, γιατί τώρα πρέπει να κάνεις παρέα τον ίδιο σου τον εαυτό. Οταν δεν ταυτίζεσαι με τα θέλω, τις ανάγκες ή τον περίγυρό σου νιώθεις άδειος- είσαι άδειος. Άδειος από όλα αυτά στα οποία έχεις προσκολληθεί και σε απομακρύνουν από το κέντρο σου. Μετά θα αναρωτηθείς, βέβαια, "Ποιος είμαι και τι θα δω με τα μάτια κλειστά;"

Αυτή τη στιγμή ακινησίας είσαι κανείς και τα πάντα μαζί και βλέπεις τίποτα μα και όλα. Σε αυτή την απομόνωση αναγκάζεσαι να συνειδητοποιήσεις τη φυσική σου υπόσταση. Νιώθεις τα όρια του σωματός σου, το στήθος σου που διαστέλλεται με κάθε εισπνοή και τον αέρα που τρέφει το σώμα σου, τους πόρους στο δέρμα σου που αντιδρούν στη δροσιά που μπαίνει από το παράθυρο. Παράλληλα νιώθεις την ενέργειά σου να εκτείνεται πέρα από αυτό. Νιωθεις την αύρα σου να πάλλεται και να παιχνιδίζει με τα στοιχεία της φύσης. Νιώθεις να είσαι άνεμος και γη και ποτάμι.

Σε αυτή τη στιγμή έχεις υπερβεί τα όρια της αντίληψης των πέντε αισθήσεων. Είσαι επιτέλους παρών. Σε αυτή τη στιγμή, που βλέπεις χωρίς να κοιτάς, είσαι τα πάντα και τίποτα- έχεις πια όλες τις απαντήσεις. Κι ας μην βγάζουν νόημα όταν θα ανοίξεις τα μάτια. Ξέρεις ότι για μία στιγμή το κέντρο βάρους σου ήταν μέσα σου. Ήσουν τότε απέραντος και πλήρης, έστω για εκείνη τη στιγμή, που ένα όνειρο σε ξύπνησε.

On Acceptance

“you son of a bitch, she said, I am 
trying to build a meaningful 
relationship. 

you can't build it with a hammer, 
he said.” 

Charles Bukowski, Play the Piano Drunk Like a Percussion Instrument Until the Fingers Begin to Bleed a Bit