Ήταν η πρώτη μέρα της πρακτικής μου. Μπήκα σε ένα γραφείο, που είχε την αίσθηση ενός τόπου που στεγάζει την ανιδιοτέλεια και προσπάθεια ανθρώπων, που είναι δοσμένοι σε έναν σκοπό. Ούτε πολλά πράγματα, ούτε πολλοί άνθρωποι, αλλά γεμάτο πρόθεση και υπερπροσπάθεια.
Πάνε σχεδόν τέσσερα χρόνια από τότε. Εκείνη την ημέρα, έχοντας πάει για δουλειά, δεν περίμενα ότι θα συμβεί αυτό που ακολούθησε. Εκείνη τη μέρα, ήταν η πρώτη φορά που γνώρισα έναν άνθρωπο που είμαστε φτιαγμένοι από την ίδια στόφα.
Ξέρεις πως είναι αυτό το συναίσθημα; Εγώ δεν ήξερα τότε και ούτε που το κατάλαβα αρχικά. Πρόσεξα μια ευγενική φιγούρα, καθόταν εκεί στο γραφειάκι της, χαρούμενη και χαμογελαστή. Μου έκανε εντύπωση που ήταν γεμάτη χρώματα, γιατί είχα συνηθίσει τους ανθρώπους μαυροφορεμένους. Κάθε μέρα ερχόταν στο γραφείο και έλεγε: “Το χρώμα της ημέρας είναι: το μωβ, το κίτρινο, το τιρκουάζ…” Συχνά πυκνά μου διάβαζε διάφορες σοφίες και αποσπάσματα από βιβλία για ένα λεπτό και μετά επέστρεφε στη δουλειά.
Δεν είχα συνηθίσει να μιλάει κάποιος για αφαιρετικές έννοιες και απροσδιόριστες ιδέες μέχρι τότε. Είχα συνηθίσει να ακούω για δεδομένα και αριθμούς κι ένιωθα ότι κάτι μου έλειπε, αλλά δεν ήξερα τι, γιατί δεν το είχα ποτέ γνωρίσει. Μία φορά ήμασταν σε μία εκδήλωση για την ενημέρωση του κοινού και δεν είχα ακούσει ποτέ άνθρωπο να μιλάει σε παιδάκια με πιο γλυκό τρόπο. Ήταν κάτι πέρα από τις λέξεις. Ήταν απλά αγάπη και φως.
Πέρασαν τα χρόνια και περάσαμε ώρες ολόκληρες σε μπαλκόνια, συζητώντας γι' αυτά που σε εμένα κι εκείνη έμοιαζαν να είναι αλήθεια. Πέρασε ο καιρός και μια μέρα την πήγα στο αεροδρόμιο για να ξεκινήσει τη νέα της ζωή σε έναν άλλο τόπο. Κρατούσε ένα κάδράκι που έλεγε: “Live your dream, don’t dream your life” και είχε ένα χαμόγελο που έχει κανείς μόνο όταν γελάνε όλα του τα κύτταρα στο σώμα. Κι έτσι πήγε να κάνει τη ζωή της. Αργότερα, έτυχε να πάω κι εγώ προς τα εκεί και βρεθήκαμε πάλι. Πήγα στο σπίτι της και μου είπε ότι είναι σαν να έχει έρθει η αδερφή της. Το καλύτερο δεν ήταν ότι απλά το είπε, αλλά ότι το ένιωσα. Και ήρθε κι εκείνη στο σπίτι μου και μου έφερε γαλήνη, που πάντα μου λείπει, και καμιά φορά δεν χρειαζόταν να μιλάμε καν, αλλά ξέραμε.
Τώρα η ζωή είναι αλλιώς γιατί ξέρω ότι κάποιος σκέφτεται όπως κι εγώ και δεν με κρίνει και δεν με βρίσκει “περίεργη”. Και όποτε ξεχνάω πως δεν είμαι μόνη, μου το θυμίζει και όλα γίνονται καλύτερα. Και μιλάμε ακόμα και πίνουμε διαδικτυακούς ή αστρικούς καφέδες και τα λέμε εδώ κάτω ή εκεί πάνω.
No comments:
Post a Comment