Λίγο μετά το τέλος της πρώτης ημέρας του χρόνου και το κεφάλι μου είναι γεμάτο άτακτες σκέψεις που σπρώχνονται για να βγουν όπως οι ανυπόμονοι επιβάτες στα αεροπλάνα μετά το τέλος κάθε πτήσης -εν πάσει περιπτώσει, παιδιά, όλοι θα βγείτε. Σκέφτομαι κυρίως όλα αυτά που έμαθα και το πόσο μεγάλωσα το χρόνο που πέρασε.
Μέσα σε αυτό τον χρόνο έχασα και βρήκα πολλά πράγματα και είμαι τόσο ευγνώμων γι᾽ αυτό. Έχασα πολύ από τον θυμό που είχα για εμένα και για τους ανθρώπους γύρω μου και βρήκα συμπόνοια και κατανόηση για τη διαφορετικότητα του κόσμου. Έχασα πολλές από τις ανασφάλειές μου και κέρδισα πίστη στη ζωή και τον εαυτό μου. Έχασα και άλλα πολλά όπως το πορτοφόλι με όλες μου τις κάρτες, αλλά κέρδισα φίλους από διάφορα μέρη ανά τον κόσμο. Εκτός αυτών έχασα όλες μου σχεδόν τις ανέσεις και κέρδισα τεράστια ευγνωμοσύνη γι᾽ αυτές. Το πιο σημαντικό, όμως, είναι πως το 2016 για πρώτη φορά αποφάσισα να ακούσω τον εαυτό μου. Με ρώτησα ῾τι θα σε έκανε πραγματικά ευτυχισμένη;῾ και μου επέτρεψα να απαντήσω ειλικρινά. Χάνοντας πολύ από το χάος που υπήρχε στο κεφάλι μου, ήρθα πιο κοντά από ποτέ στο να βρω τη φωνή μου.
Το 2016 με έχασα και με βρήκα. Ήταν η δυσκολότερη χρονιά μέχρι τώρα; Ναι, όμως μετά από όλα αυτά η κάθε μου μέρα είναι η καλύτερη μέρα της ζωής μου.
No comments:
Post a Comment