Let's dream in the moonlight cause It's easy to blame the weather.

Όλα ήταν τότε σαν πρωτομαγιά, σαν άνοιξη, σαν δεκαπενταύγουστος, σαν τον ήλιο του καλοκαιριού και την πρώτη βροχή του φθινοπώρου. Σαν τα υπέροχα ροδοκόκκινα άνθη της αμυγδαλιάς και το τρυφερό χορτάρι του παραδείσου. Όπως τα παιδικά χαμόγελα ή τα πεφταστέρια όταν κοιμόμαστε στρωματσάδα. Κι έτσι περνούσε ο καιρός στολισμένος με υποσχέσεις και η ζωή μας σαν κάστρο φτιαγμένο από άμμο και όνειρα και χρωματιστά πουλάκια origami. 

Μα θέμα χρόνου ήταν μοναχά να κάνει και ο χειμώνας την επιβλητική του εμφάνιση, μαζί με το βελούδινο σκοτεινό του πέπλο, τυλίγοντάς μας παρά τη θέλησή μας, και τις μέρες εκείνες της μελαγχολίας, που μας κάνουν να θέλουμε να κρυφτούμε σε μια φωλιά από κουβέρτες και τζάκι και παπλώματα. Μέχρι να περάσει το ψύχος, μέχρι να γίνει το σκοτάδι λιακάδα και η αδυσώπητη βροχή γλυκό κύμμα. 

Είναι τότε που το μαύρο θα γίνει πάλι ουράνιο τόξο, τα χλωμά μας πρόσωπα θα καταλάβουν τα ηλιοκαμμένα μάγουλα του καλοκαιριού και οι καρδιές μας θα γεμίσουν από ελπίδα και από φως και ίσως πάλι από αγάπη. 

Τι θα μπορούσε άλλωστε να είναι πιο σημαντικό απ' την αγάπη;

Νηφάλια μέθη.

Συχνά πυκνά αφήνω πολλές μέρες να περάσουν χωρίς ιδιαίτερο νόημα, ίσως επειδή κοιμήθηκα πάνω από τη μισή μέρα, είτε επειδή ένιωθα μια κάποια ανεξήγητη κατατόνια, ίσως γιατί ο καιρός δεν με ενέπνευσε να βγω έξω και να κατακτήσω τον κόσμο.

Όμως είναι αρκετές και οι όμορφες εκείνες μέρες που νιώθω σαν να έχω γευθεί αμβροσία για πρωινό και το κρασί μου είναι νέκταρ, το νερό μου Powerade, τα ρούχα μου αέρινα και μεταξένια, τα χείλη μου συνέχεια χαμογελαστά, πλησιάζοντας επικίνδυνα του Joker, η φωνή μου στο μπάνιο τραγουδώντας είναι τότε ασύγκριτη και χρώματα βγαίνουν από παντού και αστεράκια και καρδούλες. 

Τότε είναι ο σκύλος μου ο πιο υπάκουος του κόσμου, οι φίλοι μου τα πιο υπέροχα αδέρφια και ο ήλιος τόσο καυτός όσο μόνο ο Αυγουστιάτικος μπορεί να γίνει. Ίσως εκείνες τις μέρες να έχει πανσέληνο και βλέπω δυο φεγγάρια, δυο τέλειους κύκλους, έναν στον ουρανό κι έναν στη θάλασσα, σαν δίσκο. Οι μυρωδιές στο δρόμο είναι αυτές της άνοιξης μα με μία μικρούλα δόση από αυτή του αντιηλιακού που τόσες αναμνήσεις ξεγνοιασιάς μου φέρνει.

Εκείνες τις μέρες σκέφτομαι όλα αυτά που αγαπώ στη ζωή και πόσο ευγνώμων θα όφειλα να  είμαι, για εκείνα που ως σήμερα είναι αρκετά και ήταν πάντα. 

Ευγνώμων για όλη την αγάπη, για όλα τα χρώματα, για όλες τις μελωδίες, για όλους αυτούς που με μεθούν χωρίς να έχω πιει σταγόνα.